چیز ملی

به سلامتی کشورمون در صنعت vپیn هم به خودکفایی رسید. این پیروزی رو به کارشناسان و متخصصان متبحر کشورمون در مرکز ملی فضای مجازی تبریک عرض می‌کنم. واقعا یکی  از مهمترین مشکلاتمون در اینترنت همین بود که ورود و خروج کلیه‌ی اطلاعاتمون به اینترنت از طریق vپیn های خارجی انجام می‌شد. این یعنی رژیم‌های حاکم در کشورهای بیگانه به راحتی می‌تونستن تمام اطلاعات و فعالیت‌های ما رو زیر نظر بگیرند، جالبه که بابت این کار کلی ارز هم از کشور عزیزمون خارج شده و به سمت جیب این حکو‌مت‌ها سرازیر می‌شد!

اما بعد از این خودکفایی پرشکوه، دیگه از این بابت خیالمون راحته، چرا که بعد از این مطمئن هستیم که اطلاعات خصوصی ما به دست یه عده بیگانه نمی‌افته، اگر دست کسی بیفته، مهم نیست چون خودی هستند، کسانی که می‌شناسیمشون و می‌شناسنمون. ولی اگر احیانا یک درصد شما را نشناسن چی؟ متخصصان ایرانی فکر اونجاش رو هم کردن! برای دریافت چیز ملی، شما باید مشخصات کامل خودتون رو به علاوه آدرس آی‌پی‌تون به این دانشمندان عزیزمون بدین تا این معارفه به طور کامل صورت بگیره و طرفین همدیگه رو بهتر بشناسن.

فقط حیف که من کمی دیر باخبر شدم. الان مدارک شناساییم رو برداشتم دارم میرم تا سهم خودمو بگیرم. بی‌تردید باید ساعت‌ها توی صف منتظر بمونم، اما ارزشش رو داره. الان من در پوست خودم نمی‌گنجم، از صبح دارم همین طور بالا و پایین می‌پرم...

پ ن: اون طور که از صحبتهای مسئول محترم برمیاد، این فقط یک راه حل موقت تا زمان بهبود سیستم غیرهوشمند غربالاسیون اینترنت هست. لتز هوپ سو !! اما رئیس سازمان پدافند غیرعامل هدف این پروژه رو افزایش امنیت در فضای سایبر و همچنین عبور از تحریم‌ها عنوان کردن... به سبک اون گزارشگر بیست‌وسی: عزیزان همه‌ی کاربردهای ممکن و معمول vپیn رو گفتن، اما نگفتن... "هدف اصلی" از ارائه‌ی vپیn ملی چیه...

پ ن2: شاید یکی از کاربردهاش بتونه این باشه: دسترسی بیشتر به اکانت‌های فیس بوک برای تسهیل در روند تامین خبرهای دست اول و مهم برای امثال باشگاه خبرنگاران !! شأن رسانه‌ی ملی و مخاطبش اینه؟

درود بر تارلاگ

انگار همین دیروز بود که توی "ریواس بلاگ" اکانت ساختم. یادم نیست یکی دو تا پست شاید نوشتم. چند سال بعدش هاست رایگان PHP به نام "پارسه گیگ" اومده بود که توش وردپرس نصب کردم و این بار تا یکی دو ماهی وبلاگ نوشتم. از اون موقع دیگه نه زیاد وبلاگ خوندم و نه نوشتم... و حالا اومدم به تارلاگ! جالبه همیشه سراغ موارد خاص رفتم. آیا این نشان دهنده‌ی اینه که آدم خاصی هستم؟ خاص به چه معنا؟ مثبت یا منفی؟ این‌ها مهم نیست اصلا. حالا به مطلب مهم هم می‌رسیم.

 این بار فرقش با دفعه‌های پیش اینه که آمده‌ام تا بمانم. (عجب شعار تجاری‌ای!) راستش امروز از هر چی سرویس وبلاگ وطنی هست خسته شده بودم. سیستم‌هایی که اکثرا بین 7 تا 10 سال پیش سر برآوردن و هر کدوم کاربران خودشون رو پیدا کردن و الان وب فارسی بدون اسم اون‌ها معنایی نداره، اما متاسفانه همگی به اتفاق، کاربران خودشون رو رها کردن، و اصلا که نمی‌شه گفت، اما خیلی هم به فکر ارتقا و پیشرفت امکانات این سامانه‌ها نیستن. اگر کاری هم بوده، حداکثر در حد اضافه کردن یک قابلیت جزئی یا یک پوسته مدیریتی جدید مجهز به ajax بوده یا  بهبودهایی از این دست. امروز آرزو کردم کاش دوستان عزیزمون که سر شیلنگ اینترنت نشستن، کمی وزنشون رو از روی شلنگ بردارن، یا حداقل wordpress.com را باز کنن یا خلاصه یه طوری یک گوشه‌ی صافی‌شون پاره بشه تا بتونم از این سرویس بی همتا استفاده کنم. آی که چه روزیه اون روزایی که صافی رو باز می‌کنن برای نت (نگهداری و تعمیر!)، دنیا چقدر زیبا میشه! هیچ محدودیتی نیست. twitter ، فیس بوک همه به روی تو باز هستن، هرچند تو علاقه‌ای به هیچ کدوم نداری و عضو نمی‌شوی ولی همین آزادی و حق انتخاب هم زیبا و هیجان آوره  :-)   آگاه از باطل بودن همه‌ی این خیالات، ناامیدانه بازهم سراغ یک سیستم وبلاگ فارسی رو از برادر گوگل گرفتم. و باز ناامیدانه روی یکی از نتایج به نام tarlog کلیک کردم و اکانتی ساختم.
وقتی وارد اکانتم می‌شدم، هیچ انتظار نداشتم با همچین چیزی روبرو بشم. حس کردم روح وردپرس در تارلاگ حلول کرده :-) حتی از ظاهر این سیستم پیداست که یک برنامه نویس از دیار دنیای نرم افزار آزاد این سیستم رو خلق کرده! اگرچه خود سیستم اپن‌سورس نیست و دلیلی هم نداره که باشه. همه چیز درست و بدون اشکال کار می‌کنه. همون طور که انتظار داری. البته جا برای کار همیشه وجود داره و اون طور که در وبلاگ "جلیل حمدالهی" خوندم ایشون داره روی نسخه‌ی جدید این سیستم هم کار می‌کنه که ظاهرا به خاطر مشغله‌ای که دارن هنوز نسخه‌ی جدید آماده نشده.
تارلاگ یک کلمه ترکیبی دو زبانه است. تار معادل "وب" انگلیسیه و لاگ هم که در انگلیسی به معنای ثبت وقایع. یک معادل نیمه-فارسی برای کلمه‌ی web-log ! دقیقا نمی‌دونم آیا این‌ها یک گروهن و چه کسانی هستن ولی براشون صمیمانه آرزوی موفقیت می‌کنم. امیدوارم هر چی زودتر شاهد نسخه‌ی جدید این سامانه‌ی خوب وب‌نویسی وطنی باشیم.

بعدنوشت: دیگه سیستم تارلاگ رو به کسی پیشنهاد نمی‌کنم.

دوستداران را چه شد

از تلفن داشتن بدم میاد. از شماره گرفتن از دوستان. یک حس دروغین درمورد اینکه دوستانت همیشه در دسترست هستند بهت میده. احساس میکنی با عزیزانت تنها به اندازه‌ی یک "کلیک" فاصله داری و این جلوی دلتنگی را می‌گیره.
وقتی به یاد کسی می‌افتی و می‌خوای باهاش تماس بگیری این دل و اون دل نکن. زودتر این کار رو بکن. از حالش با خبر شو و بگو که به یادش بودی و دوستش داری. چون ممکنه درست همون روز اون هم دلش برای تو تنگ بشه و باهات تماس بگیره. اون وقت دیگه هیچ، هیچ توضیحی در مورد این که این روزها چقدر به فکرش بودی و در نظر داشتی ازش خبر بگیری فایده‌ای نداره و از حس اون در مورد بی‌وفایی تو چیزی کم نمی‌کنه، و نمی‌تونه عمق علاقه‌ت رو بهش نشون بده.
مرتبط: خاطره